شهر سوخته، منطقه ای باستانی به وسعت ۱۵۱ هکتار در جاده‌ زابل به زاهدان است که قدمت آن به ۳۲۰۰ سال قبل از میلاد باز می گردد. مردم این شهر بین سال‌های ۳۲۰۰ تا ۱۸۰۰ قبل از میلاد در آن زندگی می کردند و یکی از پیشرفته‌ترین شهرهای دوران باستان را داشتند. نام این شهر هنوز هم مشخص نیست و تنها به دلیل بروز آتش سوزی در آن چنین عنوانی را برایش برگزیده اند.  بر اساس مطالعات افراد ساکن در شهر سوخته کشاورز و صنعتگر بوده و آب مورد نیاز خود را از دریاچه هامون تامین می کرده اند.

درست است که امروز این ناحیه به صورت بیابانی بی آب و علف است و فقط درخت گز در آن می روید اما در گذشته از نواحی سرسبز ایران بوده و در آن درختانی مثل افرا، سپیدار، بید مجنون و … وجود داشته است. در گذشته بیشتر تمدن ها در کنار رودخانه ها و دریاچه ها شکل می گرفت و علت اصلی شکل گیری این تمدن در این محل هم دریاچه هامون بوده  که در زمان های قدیم بر خلاف امروز کاملا پر آب بوده است. در این شهر، صنعت های مختلفی مثل نساجی، سنگ تراشی، جواهرسازی و .. فعال بوده که این شهر را از پیشرفته ترین شهرهای دنیا کرده بود. از میان خرابه های شهر سوخته ۱۲ نوع بافت پارچه ای به دست آمده که صنعت نساجی موفق این شهر را نشان می دهد. در این شهر برای آبرسانی و فاضلاب، سیستمی سفالی کاملا مدیریت شده وجود داشت.